شاسی گرم

شاسی گرم

برگ‌های برخی از گل‌‌های گلدانی و همچنین گیاهان سایه دوست (Shade plants) از گرما و نور تابستانه، به ویژه در مناطق گرم، آسیب می‌بینند. یکی از ساختارهایی که در باغبانی، برای کاستن گرما و نور مورد استفاده قرار میگیرد، سایبان است که ممکن است در ابعاد مختلف ساخته شود.

از نظر ساختاری، به طور معمول چارچوب سایبان، پایه‌هایی بیشتر از جنس چوب میباشد که روی آن‌ها چوب‌هایی، به طور افقی، قرار گرفته است. قسمت رویی و گاهی جانبی این چارچوب را با بوریا، پارچه، پلاستیک و غیره می‌پوشانند. گاهی برای ایجاد پوشش از چوب‌های نازکی که حدود 5 سانتی‌متر عرض دارد استفاده می‌شود، به طوری که یک سوم تا دوسوم سطح سایبان را زیر پوشش ببرد. گهگاه، بستری‌های گیاه افزایی را در زیر سایبان قرار می‌دهند، زیرا تا زمانی که گیاه و قلمه‌های ریشه‌دار شده دارای ریشه کافی نباشند، ممکن است تبخیر و تعرق زیاد، به آن‌ها آسیب برساند. باید توجه داشت که گیاهان در زیر سایبان در مقایسه با هوای آزاد نیاز به آب کمتری دارند.

شاسی گرم مانند شاسی سرد است،با این تفاوت که در آن وسیله‌ای برای تأمین گرما قرار داده شده است. تولید گرما ممکن است در اثر فعالیت میکروارگانیزم‌ها، روی موادی مانند کود دامی یا منابع گیاهی درون شاسی انجام گیرد. این منبع گرمایی را کوش می‌گویند که واژه‌ای فرانسوی به معنای لایه و قشر است. گاهی بر اساس مقدار کود درون شاسی و گرمای ایجاد شده، انواع کوش را به کوش سرد، کوش ملایم یا نیم گرم و کوش گرم تقسیم می‌کنند. در ایران افزون بر شاسی‌هایی که با کود‌های دامی گرم میشوند، از شاسی‌های نفتی یا زغالی نیز استفاده می‌شده که به ویژه نوع زغالی آن متروک شده است. امروزه، در شاسی‌های گرم جدید از لوله‌های آب گرم، بخار یا جریان هوای گرم و نیز کابل‌های گرمایی برقی استفاده و گرمای مورد نیاز تأمین می‌شود. چنانچه برای ایجاد پاگرما(Bottom heat) به منظور ریشه‌دار کردن قلمه‌ها و یا جوانه زدن بذرها از کابل‌های گرمایی استفاده شود، آن‌ها باید روکش‌دار بوده، در ژرفای 10 تا 15 سانتیمتری خاک قرار گیرند. قلمه‌ها و یا بذرها را در جعبه‌های نشاء قرار داده، آن‌ها را روی لایه نازکی از شن که تور سیمی حافظ کابل‌ها را می پوشاند، نگه‌داری می‌کنند.

منبع